…Te, scho ya rozpovim vam, diyalosya davnym-davno na Ukrayini, u hluchiy hlushi, i sche y dosi po svitovi ne rozneslosya. Babusya, scho meni opovidala, upevnyala, niby u hlushi ye chymalo chesnych velykych podiy, vse odno yak pyshnych kvitok. I opovidala babusya, — a vona bula davnya syl′no, prozhyla chymalo na bilomu sviti. «CHymalo dechoho pobachyla ta chymalo dechoho zaznala, — opovidala vona, scho nichoho v sviti ne mozhna postavyty vriven′ iz tsymy poroslymy v hlushi kvitkamy. Ni z tsymy, scho v hlushi ukryti, podiyamy. Viky ydut′, mynayut′, — a vse odnakovo pyshni, svizhi kvitky vablyat′ zir svoyeyu rozkishshyu, a tychi, velychni podiyi lyubo zaspokoyuyut′ i m’yakshat′ sertse lyuds′ke».