Tretya knyha tsyklu «Viyna staroho» Vsesvit, zvisno, neskinchennyy, ale kil′kist′ planet, prydatnych dlya zhyttya lyudyny, na dyvo mala, i tak uzhe vyyshlo, scho kosmos azh kyshyt′ inshymy rozumnymy rasamy, yaki takozh pretenduyut′ na ti svity. Lyshe licheni rasy rozdilyayut′ kontseptsiyu sumisnoho spivisnuvannya, i do yich chysla lyudstvo ne nalezhyt′. My za nych b’yemosya, i planety, prydatni dlya zaselennya, perechodyat′ iz ruk v ruky, poky chtos′ ne vchepyt′sya tak, scho ne vidirvaty. Vprodovzh dvoch storich lyudstvo spromohlosya zakripytysya takym chynom na kil′koch desyatkach svitiv, ale kudy chastishe nam davaly po holovi. Ani pershyy, ni druhyy rezul′tat druziv nam ne dodav. U takomu sviti ya proviv shist′ rokiv. YA byvsya i led′ ne zahynuv, prychomu ne raz. U mene buly druzi, bil′shist′ yakych ya vtratyv, ale deyakych udalosya vryatuvaty. YA zustriv zhinku, do bolyu schozhu na tu, z yakoyu ya dilyv zhyttya na Zemli, ale yaka, prote, bula osibnoyu personoyu. YA zachyschav Soyuz Koloniy i svyato viryv, scho dopomahayu lyudstvu vyzhyty u ts′omu Vsesviti. Mene zvut′ Dzhon Perri. Meni visimdesyat visim. Na tsiy planeti ya zhyvu mayzhe visim rokiv. Tut miy dim, yakyy ya rozdilyayu iz svoyeyu druzhynoyu ta nazvanoyu dochkoyu. Laskavo prosymo na Hekl′berri. U tsiy istoriyi vona bude cherhovym svitom, yakyy ya zalyshyv pozadu. Ale ne ostannim.