Neperevershena Lesya Ukrayinka (1871—1913) pysala sviy shedevr — dramu-feyeriyu «Lisova pisnya» u dalekych krayach, koly duzhe sumuvala za bat′kivschynoyu. A nadto ridnym Kolodyazhnym, de «v misyachnu nich bihala samotoyu v lis i tam zhdala, schob meni pryvydilas′ Mavka. Zacharuvav mene sey obraz na ves′ vik». Ota tuha, vydno, y nadychnula poetesu tak schemlyvo opovisty pro te, yakoyu trahediyeyu obertayet′sya zhyttya dlya tych, chto porozhniye dusheyu, zrikayet′sya svoyich naychystishych pochuttiv, hasyt′ u sobi poryv do tvorchosti. Vlasne, zradyvshy svoyu lisovu narechenu holovnyy heroy zradzhuye samoho sebe. Bo Mavka — tse dusha, bez yakoyi lyudyna peretvoryuyet′sya na vovkulaku.