Voïn žyve u kožnomu z nas, ale daleko ne kožen u n′oho viryt′. Tož i žyvemo tak, niby ničoho ne zdatni zminyty u svojemu žytti. Ale ž ce ne pravda! Avtor Andrij Zelins′kyj zaveršuje svoju knyhu nastupnymy rjadkamy: Šalenyj svit bezohljadno kružljav svoïmy orbitamy ponad ljuds′kymy doljamy ta stežkamy. Nespokijno metušylysja ljudy u nadumanych ščodennych perehonach. Povnyj Duchu ta Syly, Voïn vpevneno poprjamuvav vlasnym Šljachom do zavždy novych i zavždy takych nemynučych u joho žytti horyzontiv. I cij mandrivci nikoly ne bude kincja. Bo Voïn – to hlyboka pravda pro samu ljudynu. A pravda ne vyčerpujet′sja i ne zaveršujet′sja. Vona lyše zdatna nabuvaty novych form, stavaty novym Duchom, novym Šljachom, novoju Syloju. A os′ pro samoho Voïna i pro te, jak joho vidnajty u hlybyni svoho sercja – dokladno opysano u zachopljujučyj podoroži na storinkach knyhy.