«— Divchynka, scho vdaye, niby shukaye smerti. — CHomu tse — vdayu? — Ti, chto lyahaye pid potyah, ne protyrayut′ koliyu pid soboyu». Desyatyklasnytsya Sofiya na zakynutomu dachu bahatopoverchivky. Vse zarady foto, aby vrazyty starshoklasnyka. I tayemnychyy neznayomets′ u chornomu, yakyy chy to ryatuye divchynu, chy to ye prychynoyu yiyi padinnya z dachu. Use mohlo b zakinchytysya na ts′omu mistsi. Sofiya mala b use zabuty, ale vyyshlo zovsim ne tak. Vona pochynaye bachyty dyvnych, nevydymych dlya inshych, istot, yaki shkodyat′ lyudyam, — neschastymtsiv. Bachat′ tsych potvor lyshe obrani — myslyvtsi. I vony duzhe ne chochut′, schob divchyna pryyednalasya do nych, adzhe nichto ne staye myslyvtsem prosto tak, dlya ts′oho treba zrektysya mayzhe vs′oho. TSe istoriya lyubovi ta vyboru, bazhannya dopomohty y poshuku «svoyich» lyudey.