U sviti, mabut′, ne isnuye lyudyny, yaka b ne pam’yatala nayschaslyvishych chy naytrahichnishych dniv svoho zhyttya. Ale tse lyshe okremi dni. Usi zh inshi dlya bil′shosti lyudey zlyvayut′sya u sutsil′nu strokatu smuhu za viknom ruchomoho potyaha y nichym ne vidriznyayut′sya odyn vid odnoho. Prote isnuye duzhe neznachna kohorta lyudey z osoblyvym poetychnym vidchuttyam svitu, yakym, mabut′, Vsevyshnim darovano talant i vminnya robyty «stop-kadr» u sutsil′nomu pototsi buttya i napovnyuvaty zmistom kozhen prozhytyy den′. Vony, na vidminu vid bahat′och, chuyut′, yak roste trava, yak smiyet′sya sonyachnyy litniy ranok, yak rozmovlyayut′ pid poryvamy osinn′oho vitru mizh soboyu dereva, yak stvoryuyut′ u nebi dyvovyzhni obrazy chmary... Do tsiyeyi kohorty nalezhyt′ i Oleksandr Afonin — hromads′kyy diyach i vodnochas lyudyna z poetychnoyu dusheyu, dlya yakoho kozhen den′ — tse tsilyy Vsesvit, napovnenyy smyslom, krasoyu, lyubov’yu do zhyttya, kotrym vin schedro dilyt′sya zi svoyimy chytachamy.