Uže desjat′ rokiv pislja dramatyčnych podij vin namahajet′sja vtekty vid sebe. Ale vsi zusyllja marni — vin bezvychidno brodyt′ po kolu, katujet′sja vidčuttjam vyny, pryhničenyj i majže zlamanyj spohadamy. Samotnist′ vysušyla joho dušu. Zrobyla bajdužym do vs′oho i, jak zdavalosja jomu, — nazavždy. I raptom nespodivana zustrič z junoju divčynoju zminjuje vse v joho žytti. Oči inakše staly bačyty svit. Vin po-novomu počynaje vidčuvaty sebe. I znachodyt′ rozuminnja, ščo selo, de mav nadiju schovatysja vid vyprobuvan′ žyttjam, — oseredok velykoho svitu. A v ljudej, jaki poruč, — čysti j harjači duši. I cykorij, jakyj bahato chto zvyklo vvažaje bur’janom,(— horda j nižna pol′ova kvitka. Čarivna, jak nebesa. Micne korinnja daje ïj sylu i stijkist′. Dlja tych, chto bahato perežyv, vona — neocinennyj skarb.