Єvgenіj Pavlov zrobiv svoї peršі kroki v mistectvі naprikіncі 1960-ch, і vže v 1971, razom zі svoїm drugom JUrієm Rupіnim, іnіcіjuvav avangardnu grupu charkіvs′kich fotografіv «Vremja» (Boris Michajlov, Oleg Mal′ovanij, Anatolіj Makієnko, Oleksandr Sitničenko, Oleksandr Suprun, Gennadіj Tubalєv). Grupa poklala počatok fenomenu charkіvs′koї fotoškoli, vіdomoї zavdjaki svoїj «teorії udaru». Trivalij čas vona bula єdinim aktivnim centrom fotoavangardu v Ukraїnі. Tіl′ki v kontekstі tich rokіv, koli defemіnіzacіja ta demaskulіnіzacіja nav’jazuvalisja radjans′kim režimom, staє zrozumіlim domіnuvannja u fotografіjach grupi «Vremja» kul′tu ogolenogo tіla, jak odna z fundamental′nich pozicіj «teorії udaru». Її manіfestacієju stala znjata u 1972 rocі serіja Pavlova «Skripka», čšo organіčno vtіlila іdeї nonkonformіzmu tich rokіv. Vona sprijmaєt′sja takož v kontekstі ruchu radjans′kich chіpі ta trіumfu muzičnoї kul′turi «Bіtlz» na mežі 1960-70-ch. Golovnoju novacієju cієї roboti, važlivoї dlja zagal′nogo kul′turnogo prostoru neangažovanogo mistectva SRSR, bula masova zjomka ogolenoї čolovіčoї naturi, realіzovana jak chudožnіj proekt. Cja robota z grupoju «chіpujučich» junakіv stala proobrazom chepenіngu і akcії, znjata jak film stills.