«Vyyavlyayet′sya, navit′ u p’yatdesyat try bahato choho mozhna vidchuty vpershe, osoblyvo, yakscho ty vpershe v zhytti potrapyv na viynu, do toho zh dobrovil′no…» TSe pro odnoho z holovnych heroyiv tsiyeyi knyzhky, biytsya z pozyvnym Luyis, u tsyvil′nomu zhytti vin buv Roman Danylyuk, pratsivnyk oblasnoho archivu, yakyy pishov zachyschaty bat′kivschynu, nezvazhayuchy na vik ta slabke sertse… Vin ta yoho pobratymy opynylysya nepodalik tiyeyi samoyi lehendarnoyi «avdiyivs′koyi promky». Vony tut, u stepu, – shturmova rota ta okrema taktychna hrupa. Tut u nych perevalochnyy punkt, sklad ta lazaret v odnomu. I tut u nych zhyttya – iz braterstvom, dovhymy filosofs′kymy besidamy, sympatiyamy i nadiyamy. Vony vsi rizni. I yich yednaye odne: «za plechyma yichnya baza, pobratymy, Ukrayina», a pered nymy – «mishky z piskom i shlahbaum… vlada t′my, morok i Mordor…». I yakscho vony ne potraplyayut′ na peredovu – to peredova prychodyt′ do nych…