Koly nastaje nič, my zasynajemo i bačymo kol′orovi sny. Ale ščo vidbuvajet′sja z namy i dovkola nas, poky my spymo? Nič – dyvovyžna pora, v časi jakoï naš biolohičnyj hodynnyk perelaštovuje ljuds′kyj orhanizm dlja vidpočynku ta zmušuje ljuds′kyj mozok pracjuvaty po-inšomu. A šče koly my zasynajemo, v inšij častyni zemnoï pivkuli počynajet′sja den′, a v dejakych miscynach — nič može tryvaty kil′ka misjaciv. Naspravdi, koly my spymo, dovkola vyruje žyttja: sered ljudej, tvaryn i takož des′ vysoko – u ničnomu nebi. Cja knyžka rozpovist′ vam pro bahato dyvovyž, jaki prychovuje u sobi nič, tomu spit′ solodko i znajte, ščo ničoho ne progavyte.